Er is geen plek waar God niet is, geen moment waarop Hij ons niet omringt met Zijn aanwezigheid. De dichter van Psalm 139 getuigt van een diepe zekerheid: God heeft hem aan alle kanten omsloten. Van achteren – waar het verleden ligt, met zijn fouten, verdriet en herinneringen. Van voren – waar de toekomst op ons wacht, onbekend en onvoorspelbaar. En boven dat alles: Gods hand rust op hem, als een teken van nabijheid en zorg.

Het Hebreeuwse werkwoord tsur, dat hier vertaald is met “insluiten”, betekent ook: omsingelen, beschermen, in veiligheid brengen. Het is geen dreigende beweging, maar een geruststellende: God plaatst Zich rondom ons als een ondoordringbare muur van trouw. Zoals een herder zijn hand liefdevol op het hoofd van zijn lam legt – niet om het te controleren, maar om het te laten weten dat het veilig is.

Deze hand is geen last, maar een belofte. Ze zegt: “Ik ben hier, Ik draag je, Ik ga met je mee.” Ze drukt Gods zegen uit, zoals ook in het priesterlijk gebed: “De HEERE verheffe Zijn aangezicht over u en geve u vrede” (Numeri 6:26). Paulus schrijft iets vergelijkbaars in zijn pastorale bemoediging: “De Heere is trouw, Hij zal u versterken en bewaren voor de boze” (2 Thessalonicenzen 3:3). God is achter ons met vergeving, vóór ons met leiding, boven ons met bescherming.

David voelt zich niet opgesloten, maar juist bevrijd door Gods nabijheid. Deze insluiting maakt niet bang, maar geeft vrede. Want wie omsloten is door de Almachtige, hoeft zich niet te verschansen in eigen kracht. Zijn hand op ons betekent: je bent gezien, gekend, veilig.

Gebed
Vader,
Dank U dat Uw hand nooit loslaat.
U kent ons verleden en U bewaart onze toekomst.
Leer ons te rusten onder Uw nabijheid.

“HEERE, U doorgrondt en kent mij.”
(Psalm 139:1, HSV)

David begint niet met een vraag, maar met een erkenning: U kent mij. Het Hebreeuwse woord voor doorgronden is chakar  – dat betekent onderzoeken, tot op de bodem. En het woord kennen is yada, een woord dat diepe, persoonlijke kennis uitdrukt – zoals een vriend een vriend kent, of misschien beter, een herder zijn schapen.

God kent ons niet oppervlakkig, maar tot in het diepst van onze gedachten, onze drijfveren, onze angsten. Hij doorziet onze onuitgesproken woorden en verborgen verlangens. En toch wijkt Hij niet van onze zijde. Wat een genade! Hij kent ons beter dan wij onszelf ooit kunnen kennen — en Hij blijft. WONDERLIJK!

Paulus schrijft: “Nu kennen wij ten dele, maar dan zullen wij kennen zoals wij ook gekend zijn” (1 Korinthe 13:12). Wat nu soms verwarrend voelt, wordt ooit volmaakt helder – in het licht van Zijn liefdevolle blik.

Voor David is Gods alwetendheid geen bedreiging, maar een troost. Geen reden om weg te kruipen, maar om tot rust te komen. Want Hij die alles weet, houdt ook alles vast.

Gebed
Vader,
Dank U dat U ons doorgrondt met liefde.
U kent onze gedachten en ons hart.
Leer ons rusten in Uw blik.
Laat ons leven in Uw nabijheid.

“Ú kent mijn zitten en mijn opstaan,
U begrijpt van verre mijn gedachten.”
(Psalm 139:2, HSV)

Het alledaagse – zitten en opstaan – is bij God niet onbeduidend. Hij ziet niet alleen onze grote daden, maar ook onze gewoonten, ritmes, vermoeidheid en moed. Elk detail van ons bestaan is Hem bekend. In het Hebreeuws staat voor  begrijpen het woord bin wat dieper gaat dan kennis alleen: het is inzicht met liefdevolle aandacht.

God is niet ver weg, al lijkt het soms zo. Zelfs van verre begrijpt Hij onze gedachten. Hij ziet voorbij de woorden die we uitspreken, en kent de woorden die we niet durven te zeggen. Zijn begrip is niet berekenend of koud, maar vol mededogen.

Paulus schrijft: “De Geest Zelf getuigt met onze geest dat wij kinderen van God zijn” (Romeinen 8:16). Zelfs onze zwakke gedachten worden gedragen door Zijn Geest, en in Hem zijn we gekend en bemind.

David vindt rust in dit weten: niets aan hem is verborgen. Geen masker, geen misverstand. Gods kennis is geen bedreiging, maar een bedding van genade. De diepe erkenning: ik ben gezien, ik ben gekend, en ik word niet afgewezen.

Gebed
Vader,
U kent ons zitten en opstaan.
U begrijpt wat wij nog niet kunnen uitspreken.
Laat ons vrede vinden in Uw kennen.
Blijf bij ons, in elke stap.

"Uw ogen hebben mijn ongevormd begin gezien,
en zij alle werden in Uw boek beschreven,
de dagen dat zij gevormd werden,
toen er nog niet één van hen bestond."

In dit indrukwekkende vers belijdt David iets wat ons verstand te boven gaat: dat God hem kende nog vóór zijn eerste ademtocht. Het Hebreeuws gebruikt hier het woord galmi – “mijn ongevormd begin”, of letterlijk: “mijn vormeloos wezen”. Zelfs toen hij nog maar een embryo was, was hij al volledig gezien door God. Niet alleen gezien, maar ook gekend, bemind en beschreven.

David zegt dat “zij allen in Uw boek geschreven stonden” – de dagen van zijn leven. Elk moment, elke wending, elke ademtocht lag al vast in Gods weten, nog vóór er één dag begonnen was. Wat een diepe troost: jouw leven is geen toeval. Het wordt niet geleid door willekeur, maar door een liefdevolle Schepper die jou in het oog houdt vanaf het prilste begin.

Deze woorden weerklinken in het Nieuwe Testament wanneer Paulus schrijft in Efeze 1:4:

“Hij heeft ons in Hem uitverkoren vóór de grondlegging van de wereld...”

In de Heere Jezus zien we hoe Gods plan niet pas begint bij onze geboorte, maar in de eeuwigheid. Wij zijn geen optelsom van toevalligheden. Wij zijn geschreven in Zijn boek – met liefde, met een doel, met een toekomst.

Zelfs als wij ons vergeten voelen, weet Hij wie wij zijn. En niets in ons leven is voor Hem verborgen.

Gebed
Vader
U kende mij al voordat ik bestond.
Uw ogen zagen mij toen niemand anders dat kon.
Dank U voor Uw liefdevolle plan.
Help mij te leven in vertrouwen op Uw hand.