"Een psalm van David, toen hij vluchtte voor zijn zoon Absalom.
HEERE, hoe talrijk zijn mijn tegenstanders, velen staan tegen mij op."

David is op de vlucht. Zijn eigen zoon, Absalom, heeft zich tegen hem gekeerd (2 Samuël 15). De koning die ooit machtig was, zit nu in angst, omsingeld door vijanden. Deze psalm begint met een klacht, niet uit wanhoop maar uit eerlijkheid. Het Hebreeuwse woord voor ‘tegenstanders’ komt van tsarar, wat betekent: benauwen, in het nauw brengen.

David ervaart druk van buiten én van binnen. Hij ziet het gevaar, telt zijn vijanden, en voelt de dreiging toenemen. Maar zelfs in zijn angst spreekt hij tot de HEERE – JHWH, de Verbondsgod. De psalm leert ons dat geloof niet de afwezigheid van strijd is, maar een hart dat in de strijd blijft roepen tot God.

Zoals Paulus schrijft: “In alles zijn wij verdrukt, maar niet in het nauw; wij zijn in twijfel, maar niet vertwijfeld” (2 Korinthe 4:8). De vijand lijkt groot, maar de HEERE hoort.

Gebed
Vader, U weet hoe snel zorgen zich opstapelen.
Leer mij om niet weg te kijken, maar naar U te roepen.
Ook als er veel op mij afkomt, weet ik: U bent dichtbij.
Geef rust in mijn hart als alles om mij heen beweegt.

"Velen zeggen van mijn ziel: Hij heeft geen heil bij God. Sela."

David hoort het gefluister van mensen die hem al hebben opgegeven. Ze zeggen: er is geen redding voor hem, geen heil – yeshuah in het Hebreeuws, verwant aan de naam Jezus. Het is niet alleen een aanval op David, maar op zijn relatie met God. Ze twijfelen niet aan zijn kracht, maar aan Gods trouw.

Wie zich verliest in de stem van het volk, raakt de stem van God kwijt. En toch: David noemt deze leugen in zijn gebed. Hij houdt zijn angsten niet weg van God, maar brengt ze juist in Zijn aanwezigheid. Dat is geloof. Niet alleen zingen als alles goed gaat, maar ook spreken als je ziel wordt aangevallen.

Soms zeggen anderen – of misschien ook wel wijzelf diep van binnen – dat er geen hoop meer is. Maar het evangelie spreekt anders. “Als God voor ons is, wie zal tegen ons zijn?” (Romeinen 8:31). De stem van de Vader is sterker dan elke beschuldiging.

Gebed
Vader, soms twijfel ik of U er bent als het moeilijk is.
Maar U bent mijn Redder – bij U is leven, ook als het donker lijkt.
Help mij Uw stem te horen, die sterker is dan elke andere.

„Maar Ú, HEERE, bent een schild voor mij, mijn eer; U heft mijn hoofd omhoog.”

David is gevlucht. Zijn naam is bezoedeld, zijn troon verloren, zijn zoon een verrader. Toch zegt hij: „Ú bent mijn eer.” Niet zijn positie, niet zijn reputatie, maar God zelf. Het Hebreeuwse woord magen betekent schild – bescherming, bedekking, omhulling. Waar mensen hem afwijzen, is de HEERE zijn verdediging.

En niet alleen een schild: God „heft zijn hoofd omhoog”. Als schaamte het gezicht naar de grond drukt, tilt God het op. Als verdriet de ogen sluit, opent Hij ze weer naar de hemel. Zoals een vader het hoofd van zijn kind optilt om de blik te vangen, zo richt God David op.

Paulus schrijft: „Wie zal beschuldiging inbrengen tegen de uitverkorenen van God? God is het Die rechtvaardigt.” (Romeinen 8:33). In Christus is er geen veroordeling, maar herstel.

Als anderen je neerdrukken, als schaamte je gevangen houdt: Hij tilt je op. Je eer ligt niet in wat mensen zeggen, maar in wie God voor je is.

Gebed
Vader, U bent mijn bescherming als alles om mij heen valt.
U kent mijn hart, mijn strijd, mijn schaamte.
Hef mijn hoofd omhoog, zodat ik U weer durf aan te kijken.

„Met mijn stem riep ik tot de HEERE,
en Hij verhoorde mij vanaf Zijn heilige berg.”

David is op de vlucht, zijn situatie lijkt hopeloos. Toch bidt hij. Niet stil vanbinnen, maar hardop – „met mijn stem”. Hij roept het uit. Het Hebreeuwse woord qaraʾ betekent roepen, smeken, aanroepen met urgentie. Bidden is hier geen fluistering maar een uitroep vanuit het diepst van zijn nood.

En dan: „Hij verhoorde mij.” Het Hebreeuws gebruikt het werkwoord ʿanah – antwoorden. God is niet doof voor gebed. Hij hoort niet alleen, Hij geeft antwoord. Niet vanuit de chaos, maar vanaf Zijn heilige berg – Sion, het centrum van Zijn tegenwoordigheid. Terwijl David vlucht uit Jeruzalem, blijft zijn gebed verbonden met de plaats waar God woont.

Paulus schrijft: „Laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God.” (Filippenzen 4:6). David doet dat. Niet pas als alles is opgelost, maar midden in de crisis.

Roepen tot God verandert niet altijd je situatie, maar het verandert wel je hart. Want Hij luistert...

Gebed
Vader, mij ons roepen tot U, ook als ik bang ben.
Dank U dat U hoort, zelfs als ik Uw antwoord nog niet zie.
U bent dichtbij, zelfs als alles om mij heen wankelt.

„Ík lag neer en sliep;
ik ontwaakte, want de HEERE ondersteunde mij.”

In een situatie vol angst en gevaar, zegt David iets onverwachts: hij kon slapen. Dat lijkt klein, maar het is groot. Want slapen doe je alleen als je je veilig voelt. Terwijl zijn vijanden toenamen (vers 1), vond hij rust. Hij ging liggen, hij sliep, en hij werd wakker. Waarom? Omdat de HEERE hem ondersteunde.

Het Hebreeuwse woord samak betekent dragen, steunen, vasthouden. Terwijl David niets kon doen om zichzelf te beschermen, droeg God hem. Geen militaire strategie, geen schuilplaats van mensen – maar een innerlijk vertrouwen op Gods aanwezigheid.

Paulus schrijft: „Ik heb geleerd tevreden te zijn in de omstandigheden waarin ik verkeer.” (Filippenzen 4:11). Ook David leerde dat – zelfs te midden van chaos. Niet omdat hij sterk was, maar omdat God hem ondersteunde.

Deze tekst nodigt ons uit om Gods bescherming te vertrouwen, zelfs als onze omstandigheden onveilig voelen. Rust is mogelijk, ook als er geen controle is. Niet omdat de storm weg is, maar omdat God erbij is.

Gebed
Vader, dank U voor de rust die U geeft, zelfs als alles onzeker is.
Help mij te vertrouwen zoals David deed –
dat U mij draagt in de nacht en wekt bij het licht.

„Ik vrees niet voor tienduizenden van het volk,
die zich aan alle kanten tegen mij opstellen.”
(*Psalm 3:6 – HSV, via herzienestatenvertaling.nl)

David is niet naïef. Hij weet dat zijn vijanden talrijk zijn. Het zijn er „tienduizenden”, en ze staan „aan alle kanten”. Toch is er geen vrees. Niet omdat de dreiging weg is, maar omdat de HEERE bij hem is (vers 5). Dit vers is geen stoerheid, maar vertrouwen.

Het Hebreeuwse woord voor „ik vrees niet” (lo’ ira’) is krachtig: een innerlijk besluit dat voortkomt uit geloof. David kiest ervoor om niet te leven vanuit angst, maar vanuit zekerheid.

Paulus schrijft: „Als God voor ons is, wie zal tegen ons zijn?” (Romeinen 8:31). In Christus hebben we dezelfde zekerheid. Niet de afwezigheid van vijanden, maar de tegenwoordigheid van God maakt het verschil.

De vijand kan rondom je zijn, maar als je hart schuilt bij de HEERE, ben je veilig.

Gebed
Vader, leer mij te leven zonder angst, ook als het gevaar van alle kanten komt.
Uw nabijheid is genoeg.
Laat mij rusten in het weten dat U voor mij strijdt.

„Sta op, HEERE! Verlos mij, mijn God,
want U hebt al mijn vijanden op de kaak geslagen,
de tanden van de goddelozen stukgebroken.”

David roept uit: „Sta op!” Het is de roep van een kind naar een vader, of van een soldaat naar zijn bevelhebber. In het Hebreeuws: qumah, een woord dat vaak klinkt als God in actie moet komen (vgl. Numeri 10:35). David is niet passief – hij bidt actief, strijdend in vertrouwen.

De beelden zijn fel: God slaat op de kaak, breekt tanden. Geen wraakzucht, maar bevrijding. De kaak en tanden zijn symbolen van bedreiging – God maakt de vijand onschadelijk.

Dit gebed is een echo van het geloof dat God recht doet. Niet door mensen te vernietigen, maar door het kwaad te stoppen. Paulus schrijft: „De God van de vrede zal de satan spoedig onder uw voeten verpletteren” (Romeinen 16:20).

Wat David beleeft, is een voorproef van het kruis: daar sloeg God het kwaad aan stukken en bracht Hij redding voor wie roept.

Gebed
Vader, sta op in mijn leven wanneer ik overspoeld word.
U bent mijn Verlosser – sterker dan het kwaad.
Breek de macht van leugens en geef mij moed om te roepen.

Psalm 3:8 – De overwinning is van U

„Het heil is van de HEERE;
Uw zegen is over Uw volk.”

David sluit zijn gebed af met een krachtige belijdenis: de overwinning ligt niet bij mensen, maar bij de HEERE. Het woord heil (Hebreeuws: yeshuah) betekent redding, bevrijding, overwinning – het komt van God alleen.

Midden in gevaar, angst en vijandschap zegt David: God redt. Niet misschien, maar zeker. Niet door onze kracht, maar door Zijn trouw.

Let op het tweede deel: Uw zegen is over Uw volk. Terwijl David persoonlijk bidt, eindigt hij met het volk in gedachten. Echte gebeden eindigen vaak breder dan ze begonnen – wie bidt, wordt verbonden met anderen.

Paulus sluit daarbij aan als hij schrijft: „Want uit genade bent u zalig geworden, door het geloof, en dat niet uit u, het is de gave van God” (Efeze 2:8). Redding is geen prestatie, maar een geschenk.

Wat begint met angst, eindigt in vertrouwen. De HEERE redt. En Zijn zegen rust op wie bij Hem schuilt.

Gebed
Vader, U bent mijn heil, mijn redding, mijn zekerheid.
Leer mij niet te vertrouwen op mezelf, maar op Uw genade.
Zegen Uw volk, en wees onze vrede, vandaag en altijd.