Liefde ondanks verschil – Het huwelijk als spiegel van Christus en Zijn Gemeente
Er zijn van die momenten dat je elkaar aankijkt en denkt: hoe zijn wij ooit één geworden? Hij zwijgt als zij wil praten. Zij huilt als hij wil oplossen. Zij verlangt naar nabijheid, hij trekt zich terug. Niet uit kilte, maar uit onmacht. Zij wil zich verbinden door woorden; hij zoekt rust in stilte. En als zij dan woorden zoekt, ervaart hij het als kritiek. Als hij zich afwendt, voelt zij het als afwijzing.
Het zijn kleine dingen, ogenschijnlijk – maar ze kunnen het hart diep raken. Want niets raakt ons dieper dan de liefde, en niets confronteert ons meer met onszelf dan degene met wie we het leven delen. Het huwelijk is geen sprookje dat vanzelf goed afloopt. Het is een dagelijks kiezen. Een heilige oefenruimte, waar liefde niet alleen gevierd maar ook gevormd wordt. Waar je ontdekt dat houden van niet hetzelfde is als het altijd met elkaar eens zijn. Waar botsing en begrip elkaar afwisselen. Waar de pijn van het niet-gezien worden net zo echt is als de vreugde van het weer vinden van elkaars hand.
En dan zegt Paulus, bijna achteloos:
“Dit geheimenis is groot; maar ik spreek met het oog op Christus en de Gemeente.”
(Efeze 5:32)
Wat? Datzelfde huwelijk – met zijn kwetsuren, zijn verlangen, zijn zoeken naar verstaan en verstaan worden – is een spiegel van een veel grotere liefde? Ja. Een mysterie. Een verborgen werkelijkheid die in het gewone leven zichtbaar wordt. En juist in het verschil tussen man en vrouw, tussen leiden en volgen, spreken en zwijgen, verlangen en terugtrekken, ligt een geestelijke diepte verborgen: die tussen de hemelse Bruidegom en Zijn aardse bruid.
Want ook Hij kwam naar beneden, op zoek naar een geliefde die Hem niet zocht. Ook Hij gaf Zichzelf, volledig, voor wie Hem niet begreep. De afstand tussen God en mens was groter dan die tussen man en vrouw ooit zijn kan – en toch overbrugde Hij die. Niet door eisen te stellen, maar door Zich te geven. Door haar lief te hebben tot het uiterste (Johannes 13:1). Door haar te reinigen, te koesteren, te dragen. Door haar schoonheid te zien, terwijl zij nog worstelde met haar schande.
Het huwelijk is dus geen theatraal rollenspel, maar een profetisch teken. Een levend beeld van een God die Zich hecht aan mensen, met hart en ziel. Die de verschillen niet uitwist, maar er dwars doorheen een diepe eenheid smeedt. Zoals een man zijn vrouw leert verstaan, door alle onbegrip heen – zo zoekt Christus Zijn Gemeente op, dag na dag. En zoals een vrouw haar man leert vertrouwen, ondanks zijn stiltes – zo leert de Gemeente zich toevertrouwen aan Hem, haar Heer.
In de kleine verschillen die pijn kunnen doen, schuilt dus ook de mogelijkheid van iets groots. Want als het ons lukt om niet in verwijt te blijven hangen, maar in liefde te blijven staan – als we leren om niet te winnen, maar om samen te blijven – dan weerspiegelen we iets van die onvoorwaardelijke liefde die ons eerst heeft liefgehad.
Juist in de kloof ligt de genade. Juist in het anders-zijn ligt het geheim. En wie zich openstelt voor dat geheimenis, ontdekt: we zijn niet alleen man en vrouw. We zijn getuigen. Beelddragers. Spiegel van een hemelse werkelijkheid.
Laten we dat mysterie zorgvuldig ontrafelen. Met eerbied. Met geduld. En met het besef dat we in de liefde van Christus alles ontvangen wat wij tekortkomen.
Liefde begint met initiatief – zoals Christus de eerste was
In elk huwelijk moet iemand beginnen. Iemand moet zeggen: het spijt me. Iemand moet zich kwetsbaar maken. Iemand moet liefhebben, ook als de ander gesloten blijft. Die eerste stap, die eerste liefde – dat is precies wat Christus heeft gedaan.
“Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.”
(1 Johannes 4:19)
De liefde van Christus is initiërend. Hij kwam naar ons toe toen wij Hem niet zochten. Hij gaf Zijn leven, niet pas nadat wij berouw hadden, maar juist terwijl wij nog vijanden waren (Romeinen 5:8). Zijn liefde is geen reactie – het is een begin. Een beweging van het hart van God naar mensen die Hem negeerden, verwierpen, zelfs bespotten. En juist daarin wordt de diepte van Zijn liefde zichtbaar: dat Hij niet wachtte tot wij veranderden, maar kwam om ons te veranderen. Hij was de eerste in alles – de eerste die zich gaf, de eerste die zweeg onder beschuldiging, de eerste die vergeving schonk nog vóór iemand erom vroeg. Hij nam het initiatief, niet alleen uit plicht, maar uit liefde – uit een innerlijke bewogenheid die Hem dreef tot het kruis.
Zo is de man in het huwelijk geroepen om te leiden door lief te hebben. Niet met harde hand, maar met een zacht hart. Niet om te overheersen, maar om zich te geven. Zoals Christus. En dat is geen lichte taak. Het is het dragen van een geestelijke verantwoordelijkheid: de eerste zijn in liefde, de eerste zijn in verzoening, de eerste zijn in trouw. Het betekent: niet wachten tot de ander toegeeft, maar zelf buigen. Niet wijzen naar de fouten van de ander, maar je eigen hart openen. Niet uit zwakte, maar juist uit kracht. Want wie de minste wil zijn, is werkelijk de grootste (Matteüs 23:11). En wie de ander hoger acht dan zichzelf (Filippenzen 2:3), wandelt in het spoor van de Meester.
Dat lukt niet altijd. Er zijn momenten van zwakte, van teleurstelling, van hardheid. Maar waar het gebeurt – waar liefde het initiatief neemt, waar de eerste stap wordt gezet, waar vergeving de plaats inneemt van wrok – daar begint iets te schitteren van een ander Koninkrijk. Daar wordt het huwelijk een venster op Christus. Niet volmaakt, maar wel werkelijk. Niet zonder strijd, maar wel met hoop. En die hoop is geworteld in Hem die Zichzelf gaf om een Bruid voor Zich te winnen – niet omdat zij het verdiende, maar omdat Zijn hart haar had liefgehad vóór de grondlegging der wereld. En wie zo liefheeft, leert ook in het kleine van het huwelijk iets van die goddelijke beweging van liefde en overgave te weerspiegelen.
Een geheimenis van liefde – Waarom verschillen er zijn
De schepping begint niet met gelijkheid, maar met verscheidenheid. God schiep de mens, mannelijk én vrouwelijk (Genesis 1:27). De vrouw is niet zomaar een ‘aanvulling’, maar een wezenlijk ander mens, uit de mens genomen, met een eigen gedaante, stem, ritme en kracht.
“Ik zal voor hem een hulp maken, als iemand tegenover hem.”
(Genesis 2:18)
Dat woord “tegenover” in het Hebreeuws (נֶגְדּוֹ – negedo) betekent letterlijk: die hem aankijkt, die anders is, die hem spiegelt. Niet onder hem, niet boven hem, maar tegenover hem. De vrouw is geen verlengstuk van de man, maar een spiegel, een partner, een tegenovergestelde die helpt ontdekken wie hij zelf is.
Dat verschil is bedoeld. Heilig. Noodzakelijk. Niet als obstakel, maar als uitnodiging tot liefde.
Want juist in de ander leren we onze gebrokenheid kennen, én onze roeping. De man leert wat het is om lief te hebben met begrip, om zichzelf te geven zonder zichzelf te verliezen. De vrouw leert wat het is om te vertrouwen ondanks onvolmaaktheid, om zich te verbinden in hoop, ook als nabijheid even uitblijft. En zo vormen ze samen een verhaal dat ouder is dan zijzelf: het verhaal van Christus en Zijn Gemeente.
Dit geheimenis – het huwelijk als spiegel van een hemelse werkelijkheid – vraagt van ons geen perfectie, maar overgave. Geen uniformiteit, maar een eenheid in verscheidenheid. Want alleen wie het verschil durft te eren, ontdekt de diepte van ware eenheid. Zoals Christus Zichzelf gaf voor Zijn bruid, zo wordt de man geroepen om zichzelf te geven – niet om te heersen, maar om te dienen in liefde (Efeze 5:25). En zoals de Gemeente in vertrouwen leeft van Zijn genade, zo wordt de vrouw geroepen om zich te openen – niet uit zwakte, maar uit kracht, de kracht van geloof en overgave.
Dat maakt het huwelijk tot een oefenplaats van genade. Geen arena van strijd om wie gelijk heeft, maar een heilige ruimte waar verschil ons leert liefhebben, waar onbegrip ons leert luisteren, en waar falen ons telkens weer wijst op de noodzaak van vergeving. Want als twee zo verschillende mensen werkelijk één worden, dan is dat niet het resultaat van menselijke vaardigheid, maar van goddelijke genade.
In het verschil ligt een geestelijk ritme. Zoals muziek ontstaat door afwisseling van toon en stilte, zo ontstaat liefde in het ritme van geven en ontvangen, leiden en volgen, spreken en luisteren. Niet in het wegwerken van verschil, maar in het koesteren ervan ontstaat harmonie. En zo weerspiegelt het huwelijk iets van de dans tussen hemel en aarde, tussen Christus en Zijn Gemeente – een geheimenis dat we nooit volledig doorgronden, maar waarin we mogen leven, oefenen, struikelen en opstaan.
Liefde is geen gevoel dat blijft wanneer het verschil verdwijnt. Liefde is trouw die blijft ondanks het verschil – en misschien juist daarom. Het is kiezen voor de ander, ook als je hem of haar op dat moment niet begrijpt. Het is blijven, waar je zou kunnen weggaan. Het is zeggen: “Jij bent anders, en juist daarom heb ik je nodig.”
In het verschil weerspiegelt zich iets van Gods liefde: ondoorgrondelijk, heilig, en groter dan wij zelf.
Overgave uit vertrouwen – zoals de Gemeente zich aan Christus toevertrouwt
Aan de andere kant staat de roeping van de vrouw: zich toevertrouwen. Niet omdat de man volmaakt is, maar omdat zij leert zich te schuilen in de ordening die God heeft gegeven. Dat vraagt vertrouwen. Moed. Innerlijke kracht.
“Zoals de Gemeente onderdanig is aan Christus, zo ook de vrouwen aan hun eigen mannen in alles.”
(Efeze 5:24)
Dit is geen onderdrukking, zoals sommigen denken, maar een uitnodiging tot een geestelijk geheim. De Gemeente gehoorzaamt Christus niet omdat zij niet nadenkt, maar omdat zij Hem kent. Ze weet: Hij is goed. Hij zoekt mijn heil. Zelfs als ik Zijn weg niet begrijp, is Zijn hart vol liefde.
Zo mag de vrouw leren: ik mag mezelf geven, zelfs als de ander anders is dan ik. Zelfs als hij niet altijd voelt of spreekt zoals ik hoop. Want ik leef niet alleen vanuit de ander, maar vanuit God. Mijn overgave aan mijn man is geen afwachten tot hij volmaakt is, maar een geloofskeuze die verder kijkt dan zijn gebreken. Het is een geestelijke daad: ik kies ervoor om te vertrouwen, omdat ik Hem vertrouw die deze orde gaf.
Die overgave is niet passief, maar diep krachtig. Ze is geworteld in geloof, in een innerlijke rust die weet: mijn leven is veilig, ook als ik kwetsbaar ben. Zoals de Gemeente zichzelf niet verliest door zich aan Christus te geven, maar juist haar ware leven vindt, zo vindt de vrouw haar bestemming niet in controle, maar in vertrouwen.
En juist dáárin ligt haar kracht – een stille, geestelijke schoonheid die niet afhankelijk is van haar man, maar geworteld in haar Heer (1 Petrus 3:1–4). Haar houding, haar geduld, haar zachte kracht zijn als een weerspiegeling van de Gemeente die haar Heer volgt. Ze draagt niet minder, maar anders. En als haar hart zich richt op Hem, wordt haar overgave geen zwakte, maar een getuigenis van diepe, geestelijke volwassenheid.
Verschillen als heilige kans – niet om te breken, maar om te buigen
Het huwelijk laat ons zien hoe verschillend wij zijn – en hoe hard we genade nodig hebben. Want laten we eerlijk zijn: vaak willen we liever dat de ander verandert, dan dat wij zelf buigen. We verlangen naar begrip, maar zijn traag om te begrijpen. We willen gezien worden, maar zien de ander niet. We hopen dat onze eigen waarheid wordt erkend, terwijl we nauwelijks ruimte maken voor de waarheid van de ander. Dat verschil, dat spanningsveld, drukt ons met de neus op onze eigen tekortkomingen en beperktheden. Het confronteert ons met ons ego, onze trots, onze angsten.
Maar wat als die botsing niet een fout is, maar een kans? Wat als dat verschil niet iets is om te verafschuwen of te ontvluchten, maar een heilige uitnodiging om te groeien? Een poort waardoor de Geest ons leidt naar dieper verstaan, naar meer genade en liefde?
Wat als juist het verschil ons heilig maakt? Zoals Paulus schrijft:
“Christus heeft de Gemeente liefgehad en Zichzelf voor haar overgegeven, opdat Hij haar zou heiligen…”
(Efeze 5:25–26)
Het huwelijk is geen eindstation van menselijke perfectie, maar een doorlopende weg van heiliging. Het is een proces waarin we voortdurend sterven aan ons ego, onze eigen plannen, onze eigen wil, en opstaan in het leven dat de Geest ons schenkt. Er is geen betere plek om de vrucht van de Geest te leren dan in een relatie waar controle niet mogelijk is, waar machteloosheid ons dwingt te vertrouwen, waar we geconfronteerd worden met het onvolmaakte en het onvoorspelbare.
Geduld? Je oefent het telkens weer als je moet wachten, als de ander traag is om te veranderen of om te reageren, als de storm van emoties gaat liggen. Geduld leert ons dat liefde niet instant is, maar een langzaam proces van groeien en herstellen.
Liefde? Die leer je telkens weer oefenen als je je niet begrepen voelt, als woorden tekortschieten, als verwachtingen teleurstellen. Liefde is kiezen om te blijven, ook als het gevoel even weg is, ook als de nabijheid moeilijk is.
Vrede? Die oefen je als je het verschil moet verdragen, als de spanningen hoog oplopen, als het lastig is om jezelf en de ander tegelijk te zijn. Vrede vraagt overgave en vergeving, het loslaten van het verlangen naar gelijk en het zoeken naar harmonie in plaats van overwinning.
Juist daar waar je jezelf verliest, waar je eigen wil buigt, waar je het verlangen naar perfectie loslaat, word je het meest gelijkvormig aan Christus. Dan ontstaat in het huwelijk een verborgen heiligdom waar de liefde niet alleen een gevoel is, maar een levende kracht die verbindt en vernieuwt. Daar wordt het verschil geen breuklijn, maar een naad waarin God Zijn volmaaktheid zichtbaar maakt in onze zwakheid.
Zo wordt het huwelijk een oefenplaats van genade, een stille school van het Koninkrijk, waar twee mensen leren wat het betekent om niet zichzelf, maar elkaar en God centraal te stellen. En in die heilige spanning tussen verschil en eenheid ontstaat iets van de hemelse liefde die Paulus beschrijft: een liefde die alles verdraagt, alles gelooft, alles hoopt en alles doorstaat (1 Korinthiërs 13).
Daarin schuilt het geheim van het huwelijk: dat het niet gaat om perfectie, maar om overgave. Niet om winnen, maar om liefhebben. Niet om de ander te veranderen, maar om samen te groeien in de liefde van Christus.
Een relatie van vertrouwen – gedragen in genade
In een relatie waar verschillen bestaan – zoals tussen man en vrouw – ontstaan onvermijdelijk spanningen. Soms leidt dat tot onbegrip, soms tot afstand, en soms tot pijnlijke confrontaties. Toch is juist díe ruimte, waar imperfectie en kwetsbaarheid zich tonen, het geheim van het huwelijk als geestelijke oefenschool. Hier leren we wat het betekent om elkaar genade te schenken. Om niet te wachten op perfectie, maar trouw te blijven temidden van gebrokenheid. Want de Bijbel leert ons: Gods liefde is niet voor volmaakte mensen, maar voor zondaren die elkaar liefhebben en vergeven.
Paulus roept de gelovigen in Kolossenzen 3:13 op:
“Verdraag elkaar en vergeef de een de ander, als iemand tegen iemand anders een klacht heeft; zoals ook Christus u vergeven heeft, zo moet ook u doen.”
Deze woorden zijn geen abstracte richtlijn, maar een praktische levenskunst die het huwelijk dagelijks vraagt. Niemand kent je intiemer dan je levenspartner. Niemand kan je dieper raken, ontroeren of frustreren. Juist daarom is het huwelijk heilig terrein, een plaats waar de worsteling met menselijke zwakheid en genade tot bloei komt.
De relatie tussen man en vrouw weerspiegelt de relatie tussen Christus en Zijn Gemeente. Het gaat niet om gelijk hebben, maar om gelijkvormig worden; niet om winnen, maar om dienen. Christus gaf Zichzelf over uit liefde, niet om Zijn wil door te drukken, maar om de Gemeente te redden en te heiligen (Efeze 5:25-27). Zo worden ook wij geroepen onze eigen wensen en rechtvaardigheid opzij te zetten om de ander lief te hebben en te dienen.
Het kruis in het huwelijk – sterven om te leven
Het huwelijk is meer dan een veilige haven; het is een plaats van sterven en opstaan. Sterven aan het eigen ik, het eigen gelijk, het eigen tempo. Jezus zei zelf:
“Want Ik ben uit de hemel neergedaald, niet om Mijn eigen wil te doen, maar de wil van Hem die Mij gezonden heeft.” (Johannes 6:38)
Man en vrouw zijn geroepen om hetzelfde te doen: hun eigen belangen neerleggen, ten dienste van de ander. Jezus spreekt ook:
“Wie zijn leven zal verliezen om Mijnentwil, die zal het vinden.” (Mattheüs 10:39)
In het huwelijk betekent dat: wie zijn eigen zin leert loslaten uit liefde voor de ander, ontdekt een diepere vreugde – de vreugde van het leven in opstanding. Dit betekent niet dat pijn en moeite verdwijnen, maar dat temidden van die gebrokenheid een nieuwe kracht zichtbaar wordt. Een kracht die niet uit onszelf komt, maar van God (2 Korinthiërs 12:9). Die kracht maakt het mogelijk te volharden, te vergeven, en opnieuw lief te hebben.
Verlangen en volharding – zoals de Bruid wacht
De Bijbel eindigt met een beeld van een huwelijk: de bruiloft van het Lam (Openbaring 19). De roep van de Bruid klinkt:
“Kom!” (Openbaring 22:17)
De Gemeente leeft in een tijd van wachten, van trouw zijn zonder alles te begrijpen, van verlangen zonder volledige vervulling. Dit wachten is geen passief afwachten, maar een actieve volharding in hoop en geloof.
Ook in het huwelijk zijn er dorre tijden: tijden van afstand, ziekte, misverstanden of geestelijke droogte. Liefde is dan geen gevoel, maar een keuze, een belofte, een weg van trouw. Zoals God trouw bleef aan Zijn volk, ook toen zij Hem verlieten (Hosea 2:19–20), zo worden man en vrouw geroepen om te blijven liefhebben, zelfs als het moeilijk is. Die volharding is geen teken van zwakte, maar van kracht – geloof in actie, leven in het spoor van Christus Die Zijn Bruid blijft reinigen, liefhebben en roepen.
Tot slot: een levend getuigenis
Een huwelijk is meer dan twee mensen die hun leven delen. Het is een zichtbaar verhaal, een levend getuigenis van de liefde tussen Christus en Zijn Gemeente. Die liefde is kostbaar en kwetsbaar, diep geestelijk, en toch concreet in het alledaagse.
Het gaat niet om perfectie, maar om een voortdurende verwijzing naar de Bron van alle liefde: Christus Zelf. Daarom zegt Paulus in Efeze 5:32, na zijn onderricht over man en vrouw:
“Dit geheimenis is groot; maar ik spreek met het oog op Christus en de Gemeente.”
Zo is elk huwelijk, in al zijn strijd en schoonheid, een heilig mysterie waarin hemel en aarde elkaar raken. Het is een plaats waar Gods liefde zichtbaar wordt – niet als een sprookje zonder strijd, maar als een werkelijkheid waarin genade regeert, waar zwakheid wordt omarmd, en waar liefde telkens weer kiest voor de ander, in navolging van Christus.
De Bruiloft die komt – waarom het niet voor niets is
Het huwelijk dat wij hier op aarde kennen, is tijdelijk. Jezus zelf zegt duidelijk dat in de hemel niet meer wordt getrouwd of uitgehuwelijkt:
“Want in de opstanding trouwen zij niet, noch worden zij ten huwelijk gegeven, maar zij zijn als engelen in de hemel.” (Mattheüs 22:30)
Dit betekent niet dat het huwelijk minder belangrijk is, integendeel. Het aardse huwelijk is een beeld en een voorbereiding, een heilige oefening die wij mogen ervaren om ons te vormen voor iets veel groters en eeuwigs. Het verwijst naar een diepere realiteit die nog komen zal: de eeuwige gemeenschap van Christus met Zijn Bruid, de Gemeente.
De Openbaring van Johannes toont ons deze glorieus toekomstvisioen:
“Laat ons blij zijn en ons verheugen en Hem de heerlijkheid geven, want de bruiloft van het Lam is gekomen en Zijn vrouw heeft zich gereedgemaakt.” (Openbaring 19:7)
Deze bruiloft is geen gewone feestelijke gebeurtenis, maar het ultieme verbond, het moment van volle vereniging tussen Christus en Zijn Bruid, zonder scheiding, zonder pijn, zonder misverstand. Het is het hoogtepunt van Gods reddingsplan, het moment waarop de Gemeente, geheiligd en gereedgemaakt, voor eeuwig verenigd wordt met haar Bruidegom.
Daar gaan wij naartoe. En alles wat we hier meemaken – elke oefening in liefde, elke daad van vergeving, elke stap terug doen om vrede te bewaren, elk vasthouden in moeilijke tijden, elke verzoening na een conflict – het is voorbereiding op die hemelse ontmoeting. Het is geen vergeefse moeite, geen verloren strijd. Alles wat we in ons huwelijk uitwerken, weerspiegelt die eeuwige liefde. Alles is niet voor niets.
Ons aardse huwelijk zal sterfelijk zijn, gebroken en kwetsbaar, omgeven door tijd en ruimte, maar de liefde van Christus, die dit alles symboliseert en doordringt, is eeuwig en onwankelbaar. Hij die de liefde begon, zal haar voltooien (Filippenzen 1:6). Hij laat niet los wat Zijn hand begonnen is, ook niet in de moeilijkheden, de gebrokenheid en de strijd van het huwelijksleven hier beneden.
Slot: het geheim van het huwelijk – niet harmonie, maar genade
Het grote geheim van een goed huwelijk is niet dat er perfecte harmonie is, alsof twee mensen zonder verschillen samenleven. Die illusie is ongegrond, want de realiteit is dat we verschillen, struikelen en soms falen. Het geheim ligt in volgehouden genade. Het is niet dat je elkaar altijd volledig begrijpt, maar dat je elkaar vasthoudt, zelfs in onbegrip. Het is niet dat je altijd het gevoel van liefde hebt, maar dat je kiest om lief te hebben, ook als het moeilijk is.
In die keuze wordt het huwelijk een microkosmos van het hemelse verbond. Het is een levend getuigenis van genade die breekt met onze eigen zelfzucht, en ruimte schept voor Gods liefde. Het huwelijk wordt een spiegel waarin we iets van de liefde van Christus zien, die het verschil niet vreesde, niet wegwuifde, maar overbrugde door zich te geven tot het uiterste.
Wanneer wij dat liefdevol durven spiegelen, zelfs in onze zwakheid en onvolmaaktheid, dan wordt ons huwelijk – hoe broos ook – een getuigenis van de hemel op aarde. Een kleine openbaring van het grote mysterie van Gods eeuwige liefde. En daarin ligt de diepste kracht en hoop voor elke man en vrouw die samen onderweg zijn.
Reflectie op het geheim van het huwelijk
Het huwelijk is een wonderlijk en vaak ook verwarrend geheim. Twee mensen die verschillend zijn, met eigen verlangens, kwetsbaarheden en gebreken, worden geroepen om één te zijn – niet door hun eigen kracht, maar door de liefde die hen overstijgt (Efeze 5:31). Het is een weg van vallen en opstaan, van botsen en verbinden, van pijn en vreugde, van afstand en nabijheid (Prediker 4:9-12).
Wat mij raakt in deze reis, is het diep geestelijke karakter van het huwelijk. Het is geen gewoon mensenproject, maar een mysterie dat ons uitnodigt om te leven vanuit de genade die wij ontvangen hebben in Christus (2 Korinthiërs 12:9). Het vraagt van ons dat we leren liefhebben zonder te wachten op perfectie (Kolossenzen 3:13), dat we leren overgeven zonder garanties (Lukas 9:23), dat we vertrouwen zonder alles te begrijpen (Spreuken 3:5-6).
Man en vrouw spiegelen in hun relatie het grote geheim van Christus en Zijn Gemeente (Efeze 5:32). In dat licht worden verschillen geen obstakels, maar heilige kansen. Kansen om te groeien in geduld, in vergeving, in nederigheid en hoop (Galaten 5:22-23; Efeze 4:2-3). Het huwelijk is een oefenplaats waar Gods liefde concreet wordt – in het kleine, in het alledaagse, in het soms moeizame samenleven (Romeinen 12:10).
Het kruis, dat beeld van sterven om te leven (Johannes 12:24), is ook zichtbaar in het huwelijk. Het nodigt uit tot loslaten en ontvangen, tot buigen en dragen, tot trouw zijn ook als het moeilijk is (Mattheüs 10:39; Filippenzen 2:5-8). En in die trouw, in dat volhouden, glinstert iets van het hemelse: een liefde die wacht, reinigt, geneest en vernieuwt (Openbaring 19:7; 1 Korinthiërs 13).
Dit alles maakt het huwelijk tot meer dan een relatie tussen twee mensen. Het is een levend getuigenis, een tastbare herinnering aan de eeuwige bruiloft van het Lam (Openbaring 21:2), een voorbereiding op het moment waarop hemel en aarde één zullen zijn (Openbaring 21:3-4). Het is een uitnodiging om te vertrouwen, te hopen en lief te hebben met het hart gericht op Hem die ons heeft liefgehad vóór de grondlegging der wereld (1 Johannes 4:19; Efeze 1:4).
In het licht van deze waarheid mogen wij het huwelijk niet zien als een last, maar als een geschenk (Jakobus 1:17). Een geschenk dat ons uitdaagt en vormt, maar dat ook geneest en vrijmaakt (Jesaja 61:3). Moge elke man en vrouw die dit pad bewandelt, het geheim van deze liefde ontdekken: dat het niet om onze volmaaktheid gaat, maar om de genade die ons draagt en ons maakt tot wie wij zijn bedoeld te zijn – als een spiegel van Gods trouw en liefde in deze wereld (2 Korinthiërs 3:18).