Getuigenis van Gods Goedheid in Zwakheid

Tijdens mijn werk op de moestuin kwam ik in gesprek met een man die zijn gezondheid heeft verloren aan long Covid, een gevolg van het coronavirus dat hij tijdens de pandemie opliep. Vóór de ziekte was hij altijd een man van actie, vol energie en gedrevenheid. Maar nu, met de gevolgen van de ziekte, is zijn leven drastisch veranderd. Wat ooit vanzelfsprekend was—wandelen, fietsen, zelfs kleine stukjes lopen—is nu een fysieke uitdaging geworden. Hij vertelde me over zijn strijd met tranen in zijn ogen. Zijn energie is op, zijn lichaam uitgeput, en zelfs na de minste inspanning voelt hij de nasleep ervan dagen of wekenlang. De carrière die hij had opgebouwd is weg, en nu leeft hij van een uitkering, niet meer in staat om te werken of bij te dragen op de manier die hij gewend was.

Wat doet dat met iemand die altijd bovengemiddeld actief was? Wat doet dat met je identiteit, je zelfbeeld? Hoe maak je vrede met een leven dat je niet meer kunt leven op de manier waarop je dat altijd deed?

En toch, te midden van zijn verlies, zei hij tegen mij: "En toch zou ik niet terug willen naar vroeger, toen ik alles nog kon. Want ik leef nu dichter bij de Heere God." Terwijl hij deze woorden sprak, zag ik een glinstering van geluk in zijn ogen. Het was geen geluk dat voortkwam uit de omstandigheden—het was een geluk dat alleen kon komen uit een dieper, onwankelbaar besef van Gods nabijheid.

Gods gave die zo puur en onverwacht komt. Het is alsof, in plaats van hem alleen maar te laten worstelen met zijn verlies, God hem op een dieper niveau heeft aangeraakt—een niveau waar de menselijke kracht niet meer volstaat, maar waar Gods kracht zich juist perfect in de zwakheid manifesteert. Zoals Paulus schrijft in 2 Korintiërs 12:9: "Maar Hij zei tegen mij: ‘Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht.’" Die woorden zijn zo waar in het verhaal van deze man. Zijn zwakte is de plek waar Gods kracht en genade het meest zichtbaar worden.

Dat is het geheim van het geloof: niet dat we alles zelf kunnen, maar dat we juist in onze onmacht Gods nabijheid ervaren. Je gevoel van ontroering is heel terecht. Wat een diepe, stille getuigenis van Gods goedheid, die niet afhangt van wat we kunnen, maar van wie Hij is. Deze man ervaart Gods goedheid in zijn zwakheid—en dat is misschien wel het meest indrukwekkende getuigenis dat er is. Het raakt je, omdat je weet dat dit niet iets is dat uit de mens zelf komt, maar iets wat God in hem legt. Zo goed is God, inderdaad!